MET LIVE IN HD Giacomo Puccini – "Turandot" w filharmonii

Libretto: Giuseppe Adami i Renato Simoni na podstawie baśni Carla Gozziego
Prapremiera: 26 kwietnia 1926 w Teatro alla Scala w Mediolanie

Wystąpią:
Księżniczka Turandot -Nina Stemme (sopran), Liù - Anita Hartig (sopran), Calàf - Marco Berti (tenor),
Timur - Alexander Tsymbalyuk (bas-baryton).

Reżyseria i scenografia: Franco Zeffirelli.
Orkiestra i Chór The Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Dyryguje Paulo Carignani.

Gospodyni wieczoru - Reneé Fleming. Planowany czas przedstawienia – 3 godziny 35 minut ( w tym dwie przerwy)

Piękna i okrutna księżniczka chińska ma wielu adoratorów, a każdemu z kandydatów do swojej ręki zadaje trzy zagadki; kto nie odpowie – ten da głowę pod topór. Głowy spadają. Ale i ją samą czeka zagadka...

Ta fantastyczna baśń operowa jest ostatnim dziełem Pucciniego. Dokończona po jego śmierci na podstawie pozostawionych szkiców, światła sceny ujrzała w La Scali pod batutą legendarnego Toscaniniego. The Metropolitan Opera przypomina ją na nowo w legendarnej dziś, pełnej przepychu inscenizacji Franco Zeffirelliego z roku 1987.

Głosy prasy o spektaklu:
[Nina Stemme w roli księżniczki Turandot] w zadziwiająco sugestywny sposób potrafiła oddać charakter tej przerażająco lodowatej dziewczyny. Jej silny głos przez cały wieczór lśnił blaskiem, a wysokie nuty osiągane przez nią bez wysiłku, nigdy nie sprawiały wrażenia forsowanych, nawet w chwilach, gdy sopran solistki dominował nad masami orkiestry i chóru. Anita Hartig wypadła pięknie w partii pełnej poświęcenia Liù, jej łagodny, pełen ekspresji głos nabrzmiewał nutami żalu; głęboki bas-baryton Alexander Tsymbalyuk wcielił się w postać pełnego godności Timura. Dyrygent Paolo Carignani sprawnie odczytywał każdy szczegół pysznej partytury Pucciniego.
„The New York Times”

[Nina Stemme jako Turandot] w umiejętny sposób umiała surowym i władczym tonom tej z gruntu niesympatycznej księżniczki przydać cechy nieodpartego magnetyzmu. [Marco Berti w roli Calàfa] wznosi się na wyżyny, emanując godnością ...
„Financial Times”

Sceneria pałacu cesarskiego – to jeden z najbardziej olśniewających bogactwem obrazów, jakie można oglądać na scenie Met. [Anita Hartig] od pierwszych chwil na scenie ukazuje Liù jako postać pełnowymiarową, zarówno pod względem wokalnym jak i dramatycznym, wyrażając w swoim urzekającym śpiewie siłę udręczonej miłości tej dziewczyny. Pozostali wykonawcy również są świetni, zwłaszcza Alexander Tsymbalyuk jako stary król Timur, który dysponując głębokim bas-barytonem o mahoniowej barwie, przydaje kreowanej przez siebie postaci nadzwyczajnego patosu.
„New York Classical Review”

Zwiastun – “You Tube”